Czy te oczy mogą kłamać?

O 9 rano centrum handlowe było niemal puste. W butikach sprzedawcy pospiesznie wywieszali na wystawach informacje o promocjach. W przepastnych korytarzach ospale spacerowali nieliczni kupujący. Wśród nich mama i córka, które postanowiły razem spędzić poniedziałkowe przedpołudnie. Razem, znaczy bez młodszej części rodziny, która ciągle ucieka, chowa się i szaleje. Takie chwile zdarzały się rzadko, tym chętniej mijały kolejne witryny, delektując się wzajemnym towarzystwem.

Córka wypatrywała dobrych okazji ciuchowych. Polowała na dżinsową kamizelkę, ale tej w żadnym sklepie nie było. Mama cierpliwie towarzyszyła córce, pogodziwszy się z faktem, że w tym dniu sama niczego sensownego nie przymierzy.
Po dwóch godzinach snucia się między stoiskami, znalazły się obok sklepu z wyposażeniem wnętrz. Mama  łypnęła okiem na wielki plakat "-70%", który znajdował się wewnątrz butiku, zapraszając doń niezdecydowanych klientów. I weszły. Minęły próg i tylko tyle. Bo ich oczom ukazał się on.

Mama sapnęła na głos, bo już wiedziała, że obok misia nie przejdzie obojętnie. On tak patrzył... Tak patrzył, a jego oczy wypełniała tęsknota za domem. Tak patrzył...
Już miała go w dłoni i przytomnie sprawdzała cenę na metce przyklejonej do misia zadka. Cena zacna, więc przeszkód nie ma. Córka z akceptacją kiwnęła głową, po czym spojrzała na pozostałe misie. I posmutniała. Jeden ma dom, a reszta? I oczyma wyobraźni widziała, jak inne misie płaczą niewidzialnymi łzami, gdy kolega opuszcza ich na zawsze. Chwyciła tego, którego na pewno nikt nie kupi. Bo ma wadę. Bo ma kropki na głowie. Ona go weźmie, przygarnie i będzie jej. A nie mamy, bo mama ma swojego. A potem jej wzrok padł na pozostałe samotne misie. A że ręce miała dwie, wzięła drugiego. Na ten gest w głowie mamy zapaliła się czerwona lampka, więc czym prędzej oddaliły się od misiowej wystawy.
Potem wszystko potoczyło się szybko: portfel, kasa, droga do domu i szybka decyzja - misiów nie można rozdzielić. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Wesoła trójka przycupnęła na starym kredensie...

I odtąd misie żyły długo i szczęśliwie. Szczęśliwa była też córka, bo w jej szafie znalazła się nowa bluzka. I szczęśliwa była mama, dla której misie nie były jedynym zakupem. Na dolnej półce sklepu z wyposażeniem wnętrz dojrzała miskę z dzióbkiem. Czerwoną. Po przecenie. Ostatnia sztuka. Miska też nie miała domu. Teraz ma!

KONIEC