Przytargane z piwnicy

Piwnica moich rodziców to miejsce przepastne. 

Kilka izb, wąski korytarz i maleńkie okienka, który wpuszczają  do środka niewielką ilość światła dziennego. Ale nawet wtedy, gdy za oknem pełnia słońca, tu panuje półmrok.

Gdy byłam mała piwnica jawiła mi się jako inny świat, do którego niechętnie wkraczałam. Świat tajemniczy i mroczny. Schodziłam doń z duszą na ramieniu i nieodpartą myślą, by jak najszybciej stamtąd wyjść. Bo to najprawdziwsza, stara piwnica była... Pachnąca wilgocią i drewnem, a przy tym chłodna, że skóra cierpła od razu. Po lewej stronie drzwi wejściowych, niemal przy suficie znajdował się włącznik. Pająki uwielbiały wokół niego pleść pajęczyny. Ale muchy omijały je z daleka i pająki padały trupem. I ja musiałam w tę trupiarnię włożyć palec, żeby dosięgnąć włącznika. Tak - ten moment był najstraszniejszy. A potem szłam w dół ceglanymi schodami i dalej korytarzem, mijając kolejne drzwi i kolejne pajęczyny. Wokół panował półmrok, a własny, nikły dość cień gonił mnie po ścianach. Dopadałam do półki z kompotami, burakami i ogórkami, brałam, co stało najbliżej i biegiem z powrotem. Aż się kurzyło. I musiałam znowu do tego włącznika sięgać, żeby światło za sobą wyłączyć...

Dziś piwnicę rodziców odwiedzam rzadko. Nie jawi się już jako inny świat, choć pająki przy włączniki nadal jakoś sympatii nie wzbudzają. Dziś piwnica nabiera zupełnie nowego znaczenia. Bo to przecież jest stara, najprawdziwsza piwnica, co ją pradziadek Jan sam budował. I kryje mnóstwo skarbów, o których nie wiedziałam albo nie pamiętałam... Są tam rzeczy, które przez lata gromadzili rodzice, bo żal wyrzucić, bo może się przyda, bo jest miejsce, gdzie można przechować... I teraz niektóre z nich odkrywam i przywracam do (u)życia.

To z piwnicy wytargałam stary młynek do kawy, który kiedyś wisiał w rodzinnej kuchni. Potem przyszła moda na plastiki (szalone lata 90.!) i młynek nie pasował. Ja przejęłam go już dobre 10 lat temu, będąc młodą mężatką. Ale dopiero teraz znalazł  się we właściwym miejscu.

Piękna sprawa: wsypujesz ziarna do pojemnika, kręcisz korbką i zmielona, pachnąca kawa trafia do pojemnika. Nie używałam nigdy, niestety. Albo "stety", bo resztki kawy zmielonej przed wieloma laty cały czas tkwią w młynku. Lubię sobie wyobrażać, kto sobie te ostatnie ziarna mielił...

Docelowo to miejsce ma być kącikiem kawowym. Na barku ma stanąć ekspres ciśnieniowy, na półkach leżeć będą worki z ziarnami kawy z różnych stron świata. Ale w portfelu brakuje nadwyżki, którą można by przeznaczyć na takie zakupy, więc tymczasem kącik kawowy jest kącikiem różności, które lubię mieć pod ręką. I chyba tak zostanie.

Gdy wyremontowaliśmy kuchnię, mama wytargała z piwnicy ceramiczne pojemniki na żywność. Przygarnęłam z wielką ochotą, bo i kolorem, i klimatem dobrze się wpasowały. Jedzenia w nich nie trzymam, bo dekielków brakuje, ale sprawdzają się w różnych innych rolach.

Obok kuchenki, czyli  na łyżki i łopaty wszelakie...

Nad pojemnikiem wytargane z piwnicy talerze ... 

Obok zlewu na szczotki i płyny, co by trochę  lepiej się prezentowały...

Na plastikowe nakrętki do recyklingu.  A rozmiarem pojemnik wpisał się dobrze w ulubioną półkę.

Najnowszą zdobyczą wytarganą z piwnicy są "włocławki" mamy. "Ja się już namiałam. Chcesz?" - pytała mnie. Czy ja chcę? No oczywiście, że ja chcę i biorę wszystko. I tym sposobem mam kilka świetnych miseczek, talerzyk, świecznik i kilka innych drobiazgów. Wszystko "original" i "handpainted" z Włocławka i Koła.

I myślę sobie, jak dobrze, że rodzice mają piwnicę. I że chce im się te różne różności w niej chować. Bo może jeszcze komuś się przydadzą. I myślę dalej... Ile lat te "włocławki" musiały leżeć w kartonie, zanim dojrzałam do tego, że je lubię, że je chcę. Przecież jeszcze kilka lat temu nawet bym się nie obejrzała... A teraz mam i cieszę się nimi bardzo. Bo mają dla mnie wartość nieocenioną. Bo przytargane z piwnicy, a to znaczy bardzo wiele.